the show must go on...

έχει περάσει καιρός αλλά δεν είχα την δύναμη να γράψω... ήδη πριν την εμφύτευση μας είχαν προετοιμάσει ότι οι πιθανότητες ήταν μικρές επειδή τα έμβρυα δεν ήταν "καλής ποιότητας", αχ πόσο άσχημη έκφραση... παρόλο που η εμφύτευση έγινε δεν θέλησα να το μοιραστώ... μέσα μου πίστευα ότι αν το κρύψω βαθιά μέσα μου, σαν μυστικό, αν όλη μου η σκέψη καιη ενέργεια είναι μαζί του, τότε θα συμβεί το καλό, θα μεγαλώσει, θα τα καταφέρει... όμως δεν... την 12η μέρα από την εμφύτευση, και δυο μέρες πριν την εξέταση χοριακής, είδα μερικές σταγόνες αίμα... μέχρι το βράδυ είχα αδιαθετήσει κανονικά... δεν ήταν η στιγμή μας και αυτή τη φορά... οι ημέρες που ακολούθησαν δεν ήταν και οι καλύτερες για κανέναν μας, για εμένα δεν συζητιέται καν... τώρα απλά δεν είμαι στα πατώματα... σκέφτομαι και άλλα πράγματα και άλλες εναλλακτικές... σκέφτομαι πολύ κι είναι στιγμές που νιώθω ότι δεν σκέφτομαι καθόλου, ότι απλά το μυαλό μου ταξιδεύει ανεξέλεγκτα... τέλοσπάντων...
δεν ξέρω αν πια ο τίτλος του blog χαρακτηρίζει την κατάστασή μου, δεν νομίζω ότι θα ξανακάνω εξωσωματική, όχι τουλάχιστον μέσα στον επόμενο χρόνο... ίσως όμως γράφω κάποιες στιγμές τις σκέψεις μου και τα όνειρα μου για το μωράκι που θέλω τόσο να αποκτήσω...
http://www.youtube.com/watch?v=fqkI-3bOreg

διαίρει και βασίλευε...

αισίως φτάσαμε στην 16η ημέρα του κύκλου μας, πριν δυο μέρες τα αυγουλάκια μου είδαν το "φως" του εργαστηρίου!!!την ίδια ημέρα ήρθαν σε επαφή in vitro με το γεννετικό υλικό του συντρόφου μου και τώρα αναμένουμε την ταχεία ανάπτυξη τους μέσω πολλαπλών διαιρέσεων...fingers crossed & faith!!!!

και δεν σταματάει....

και πάνω που ξύπνησα το πρωί, ανέπνευσα τον Αθηναικό αέρα και βγήκα να πάω μέχρι την εκκλησία της γειτονιάς λόγω της σημερινής εορτής της Παναγίας, κι ενώ μέσα μου είπα "ο.κ. τώρα χαλαρώνουμε και κοιτάμε μόνο το στόχο μας, ότι έγινε, έγινε και κοιτάμε μπροστά" με έναν αέρα αισιοδοξίας... ένα έχω μόνο να πω... σπάσανε οι σωλήνες της αποχέτευσης...
MA DAI.....NON C'E LA FACCIO PIU!!!!E, ANCORA?????

όλα του γάμου δύσκολα...

την συνέχεια φαντάζομαι την γνωρίζετε όλοι...
όσο για εμένα μόλις πάτησα το πόδι στην πρωτεύουσα, είμαι στην τρίτη ημέρα θεραπείας, πρωτόκολλο με daronda & puregon, βγάζω φρονιμήτη, έχω ιγμορίτιδα, είμαι τσακωσμένη με την μισή μου οικογένεια (γεγονός που το αποδίδω αποκλειστικά στα φάρμακα...ΟΧΙ αυτά που παίρνω για την εξωσωματική ασφαλώς!!!! αυτά που θα έπρεπε να παίρναμε όλοι μας μπας και χαλαρώναμε λιγάκι...)και σε όλα αυτά προσθέτουμε και κάποια θεματάκια με τις δουλειές και τις άδειες μας κι έχουμε νευρικό κλονισμό..
κι αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι αρνητικοί οιωνοί ή μικρά εμπόδια που θα με οδηγήσουν στο στόχο...

προετοιμασίες...

τα φάρμακα Ο.Κ.
το ραντεβού με το γιατρό κανονισμένο
προγεννητικός : ισχύει ο προηγούμενος
πρώτη μέρα του κύκλου : ΣΗΜΕΡΑ!!!!

Αντίστροφη μέτρηση...

μετράμε αντίστροφα και ξεκινάμε τον αγώνα...
σήμερα είδα το γιατρό...πήρα θεραπεία...θα τα παραγγείλω αύριο στο φαρμακείο και...
η συνέχεια επί του blog

αυτός ο αλήτης ο coehlo....

Από παιδί θυμάμαι όταν με ρωτούσαν "τι θα γίνω όταν μεγαλώσω" απαντούσα "μανούλα"

Ίσως επειδή πάντα θαύμαζα την μητέρα μου... ίσως επειδή πάντα λάτρευα τα παιδια...

Το ίδιο απαντούσα και μεγαλώνοντας, ακόμα και πριν τις Εισαγωγικές για το Πανεπιστήμιο, όταν όλοι ονειρεύονταν επιτυχίες και πτυχία και βαθμούς, εγώ ήλπιζα μια μέρα να γίνω σαν τη μητέρα μου, αλλά με περισσότερα παιδιά από δύο που είμαστε του λόγου μας...

Κιας σπούδασα μια πολύ αξιόλογη επιστήμη, κι ας βρήκα μια καλή δουλειά πριν σχεδόν ακόμα τελειώσω το Μεταπτυχιακό, το μυαλό μου όλα τα χρόνια ήταν στα παιδιά που ονειρευόμουν ότι θα αποκτήσω...

Η γνωριμία μου με τον σύντροφό μου δέκα χρόνια πριν ήταν για μένα το πρώτο βήμα για την οικογένεια που ονειρευόμουν... η ευαισθησία του, η γλυκύτητα του χαρακτήρα του και η αδυναμία που μου είχε και μου έχει ακόμα έχτισαν γύρω μου έναν υπέροχο κόσμο μακριά από οτιδήποτε συνέβαινε στον κόσμο...

Και η ελπίδα της απόκτησης ενός παιδιού για να συμπληρώσει αυτή την εικόνα κάθε μέρα φώλιαζε μέσα μου, αποκτούσε ρίζες συναισθήματα και χρώματα...

"όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ... όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις"

δεν σου λέει το πότε ο φιλόσοφος ούτε και τον τρόπο...

δεν σου μιλάει για τα βράδια που πρέπει να ξενυχτήσεις παρέα με τις αγωνίες σου...

δεν αναφέρει τα πρωινά που δεν έχεις άλλα δάκρυα να δώσεις γι αυτό που επιθυμείς τόσο κι όμως το έχασες...

δεν μιλάει για τις τύψεις και τον φόβο για τα λάθη που πιστεύεις ότι έκανες...

αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δεν σου λέει πότε όλο αυτό θα τελειώσει...

κι όμως μέσα μου Πιστεύω

απόλυτα το Πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο παιδάκι και για μένα ίσως και παραπάνω από ένα... αλλά δεν είναι ακόμα η ώρα κατάλληλη για να έρθουν κοντά μου...

κι είναι φορές που γίνομαι τόσο κακιά και θυμώνω με τα πάντα...

με ζευγάρια που έχουν την έκτρωση σαν καραμέλα... με γονείς που παραμελούν τα παιδιά τους... με την ζωή που είναι άδικη... αλλά κυρίως με εμένα...

με εμένα που δεν μπορώ να κάνω τίποτα... μόνο να προσεύχομαι, να ελπίζω και να ακολουθώ ιατρικές οδηγίες...