για δεκατρεις ημέρες δεν βγήκα από το σπίτι...
το περισσότερο χρονικό διάστημα ήμουν ξαπλωμένη και χάζευα ανοησίες στον υπολογιστή, παρακολουθούσα ανόητες σειρές στην τηλεόραση και διάβαζα ανόητα περιοδικά μόνο και μόνο για να ξεχνιέμαι, για να μου περνάει η αγωνία και η ανυπομονησία που δεν με άφηναν να ησυχάσω...
το υπόλοιπο διάστημα ήμουν ξαπλωμένη κοιτάζοντας το ταβάνι, κάνοντας όνειρα για το μωράκι μου... το προσωποποίησα, το βάφτισα, το ονειρέυτηκα το μεγάλωσα στη φαντασία μου και το περίμενα...
το περίμενα όπως κι ένα παιδί λαχταράει τα δώρα των Χριστουγέννων και τη λαμπάδα του Πάσχα...
ένιωθα τόση σιγουριά τόση ευφορία... κι ας μην είχα τίποτα ακόμα χειροπιαστό...
το όνειρο σταμάτησε την δέκατη τρίτη μέρα από την εμφύτευση...
ήταν Δευτέρα πρωί και οι δικοί μου είχαν πάει στις δουλειές τους... εγώ είχα από νωρίς ενοχλήσεις αλλά έκανα πως δεν τρέχει κάτι, απλά κουκουλωνόμουν στα παπλώματα και προσευχόμουν...
ήταν έντεκα η ώρα, όταν σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα, βλέποντας το αίμα στο σλιπάκι μου πάγωσα, ένιωσα τόσο αδύναμη που τα πόδια μου δεν με στήριζαν... δεν έκανα ούτε ένα βήμα... απλά κάθισα στο πάτωμα της τουαλέτας και έκλαιγα για ώρα... όταν μου τηλεφώνησε η μητέρα μου όπως κάθε πρωί απο τη δουλειά της να δει τι κάνω δεν άκουσα το χτύπο του... ήρθε λίγη ώρα αργότερα και με βρήκε να κλαίω με λυγμούς... εκείνη τη μέρα έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου, πήγε αργά το βράδυ για να μπορέσω να πω δυο λέξεις χωρίς να ξεσπάω σε κλάματα...
τα συναισθήματα περίεργα... ένιωθα κενή, άδεια, αποτυχημένη, ενώ ο πόνος εκτός από ψυχικός ήταν και σωματικός... ένιωθα σχεδόν ακρωτηριασμένη...
μου πήρε αρκετό καιρό να συνέλθω κι όταν το πήρα απόφαση δεν ήταν για μένα, αλλά για τους ανθρώπους μου που υπέφεραν μαζί μου...
άλλη μια συνεδρία έφτασε στο τέλος της...thanx doc!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου