πρώτη προσπάθεια...

καλησπέρα... σήμερα θα σου γράψω για την πρώτη μας εμπειρία με την διαδικασία της εξωσωματικής...

όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τα φετινά Χριστούγεννα. Αφού ολοκληρώσαμε το πακέτο των εξετάσεων που μας είχε ζητήσει ο γιατρός, ξεκινήσαμε την θεραπεία... (ο πληθυντικός αναφέρεται σε εμένα το σύντροφό μου και τους γονείς μου...όοοοχι δεν παίρναμε μαζί τα φάρμακα, αλλά την διαδικασία την περάσαμε μαζί και είμαι πολύ τυχερή γι αυτό)

η θεραπεία περιελάμβανε δυο ενέσεις την ημέρα, το ένα φάρμακο ήταν για την διέγερση των ωοθηκών να παράγουν μεγάλο αριθμό ωαρίων και το δεύτερο για την διατήρησή τους στις ωοθήκες...

μετά το πρώτο πενθήμερο της θεραπείας μεταφερθήκαμε ομαδικώς στην πρωτεύουσα, ώστε να με παρακολουθεί καθημερινά ο γιατρός μου, τόσο αιματολογικά όσο και υπερηχογραφικά... (ναι όοοολοι, καλά κατάλαβες)

τέσσερα άτομα προγραμμάτισαν όλα την άδειά τους γι αυτό το σκοπό, για ταξίδι αναψυχής δεν το έχουμε καταφέρει ποτέ... δεν είναι όμως το ίδιο... η ανάγκη για ένα παιδί επηρεάζει όλη την οικογένεια, την ενώνει, την ενδυναμώνει και αφήνει όλα τα άλλα σε δεύτερη και τρίτη μην σου πω μοίρα...

μετά την άφιξή μας στην Αθήνα η θεραπεία συνεχίστηκε για ακόμα δεκατέσσερις μέρες, σύνολο δεκαεννέα για την ωοληψία... αν σκεφτείς πως το συνήθες διάστημα είναι δέκα με δεκαπέντε μέρες, τα αυγουλάκια μου ωρίμασαν κάπως "καθυστερημένα"...

η ημέρα της ωοληψίας ήταν η μόνη που με δυσκόλεψε κατά την θεραπεία... ποτέ δεν συμπαθούσα την ιδέα της αναισθησίας και παρόλο που όλοι με καθησύχαζαν ότι είναι απλά μια μέθη, δύσκολα την αντιμετώπισα...

κι ύστερα η πρώτη απογοήτευση...ο αριθμός των ωαρίων μου...εκεί που περίμενα καμμια δεκαριά αυγουλάκια επηρεασμένη από ιστορίες άλλων ζευγαριών στο άκουσμα των 5 πάγωσα... φαίνονταν τόσο λίγα μπροστά σε όλη την ταλαιπωρία... οι υπόλοιποι με καθησύχασαν "άλλωστε μόνο ένα χρειαζόμαστε" είπαν...

τρεις ημέρες αργότερα κι αφού τα γονιμοποίησαν εργαστηριακά με το σπέρμα του συντρόφου μου με κάλεσαν για την εμβρυομεταφορά... από τα πέντε μόνο τρία είχαν επιβιώσει και αυτά θα τοποθετούνταν με ένα πολυυυυ λεπτό σωληνάκι στη μήτρα μου...

η ωραιότερη στιγμή της διαδικασίας!!!όλοι στο κέντρο πάντα ευγενικοί και εξυπηρετικοί μας έκαναν να νιώθουμε τόσο εμπιστοσύνη αλλά και ενθουσιασμό για αυτό το μυστήριο που τελούνταν μέσα μου...

ο γυναικολόγος προετοίμασε τον κόλπο για να κάνει η εμβρυολόγος την μεταφορά και ο σύντροφός μου αγχωμένος και συγκινημένος όπως σπάνια είναι μου κρατούσε και μου έσφιγγε το χέρι... πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία, θα μπορούσε να συγκριθεί με το συναίσθημα που μας διαπερνάει μόλις έχουμε κάνει έρωτα κι έχουμε ενωθεί με αυτόν που αγαπάμε...

μόλις ολοκληρώθηκε η διαδικασία και παρόλο που έπρεπε να ξεκουραστώ για ένα μισάωρο δεν κατάφερα να σηκωθώ από το κρεββάτι μου, μόνο μια ώρα μετά και με απίστευτο φόβο... φόβο μην βλάψω τα σποράκια μου...

για τις επόμενες ημέρες αυτή ήταν η συνεχής μου αγωνία, μην τα βλάψω... μην κάνω κάτι λάθος... μην αποτύχω...

παράλληλα συνέχιζα την θεραπεία, με ενδοκολπικά υπόθετα, προγεστερόνη αυτή τη φορά για να αναπτυχθεί το ενδομήτριο και να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για μια επιτυχημένη εγκυμοσύνη... επιπλέον ακολουθούσα αυστηρή διατροφή χωρίς αλάτι και ζάχαρη για αποφυγή οιδήματος λόγω των ορμονών και πρόληψη αρτηριακής υπέρτασης και σακχαρώδου διαβήτη που πολύ συχνά εμφανίζουν παχουλες γυναίκες όπως και λόγου μου κατά την εγκυμοσύνη...

το πιο δύσκολο όμως από όλα ήταν το ψυχολογικό...φοβόμουν τα πάντα και κλείστηκα στο σπίτι... απομακρύνθηκα από συγγενείς και φίλους και δεν μίλαγα σε κανένα γι αυτό... σχεδόν το έκρυβα... μην ψάξεις ένα γιατί, είναι πολλά...


από τους ξένους φοβόμουν τον στιγματισμό της στειρότητας, από τον κύκλο μας δεν ξέρω... απλά δεν μπορούσα να το συζητήσω, ίσως να μην ήθελα σχόλια ή ιστορίες για κάποιο ζευγάρι που προσπαθούσε εκατό χρόνια και έπειτα πήγε στον τάδε γιατρό και μετά στον δείνα και από υπογόνιμο απέκτησε οκτάδυμα...

τέσπα... τα υπόλοιπα σε νέο post...

για σήμερα ψυχανάλυση τέλος...

σε φιλώ